Een aardig meisje 

Eerlijk is eerlijk, wij vrouwen zijn in ons hart toch bijna allemaal meisjes die willen helpen, redden en zorgen?
Mij geeft het in ieder geval een goed gevoel om iets voor een ander te kunnen betekenen.
Een bijkomend voordeel, waar ik eigenlijk nooit bewust van was: 
Mensen vinden je aardig en als mensen je aardig vinden dan kan je niks gebeuren: 
dan ben je veilig. Maar…. 

Mensen wennen eraan. Ze krijgen bepaalde verwachtingen van jou.  
Soms lijkt het alsof ze het als vanzelfsprekend vinden en je niet helemaal serieus nemen.  
Dat is best frustrerend, want kom dan nog maar eens met een andere reactie.  
Dat voelt heel onzeker.  
Dus blijf je dat aardige meisje. 
Op de achtergrond. 
En hou je je mond.  
Maar van binnen gebeurt er van alles. 

 

'Zo kennen we je niet' 
Af en toe werd ik zo getriggerd dat ik ineens fel uit de hoek kon komen.
Daar schrokken mensen van: "Wow, zo kennen we je helemaal niet." 
Eerlijk is eerlijk, ik schrok er zelf soms ook van, maar dan is het al gebeurd.  

Vaak  maakte ik gelijk excuses.
“Sorry, dat was niet zo bedoeld' of 'Sorry, dat was niet zo aardig van me."  
Als het heel ongemakkelijk werd, ging ik ook nog eens uitleggen waarom ik zo reageerde.
Dat maakte het helemaal ingewikkeld.   

Zo sudderde ik maar door. Het vrat energie. 
Mijn lontje werd steeds korter. En op een gegeven moment was het op.  
Ik begreep zelf ook niet zo goed wat nou maakte dat ik af en toe zo fel kon reageren.

Tot het moment dat ik er echt helemaal klaar mee was.
Ik wilde mezelf niet langer klein voelen.  Aanpassen en alsmaar doen wat er verwacht werd. 
Blijkbaar was dit de grens waar ik keihard tegenaan liep.  

Herkenbaar? Wil je samen even sparren?  
Plan nu een afspraak voor  een gratis digitaal kopje thee of koffie   

'Anita is een fijne en rustige coach waar je je gelijk bij op je gemak voelt. 
Ik vond de sessies heel prettig en relaxed. Ook het creatieve onderdeel was fijn. 
Alles bij elkaar heeft het mij veel geleerd over mijzelf en kan ik dingen nu beter plaatsen. '
Marianne G. 

'Je sterke punten in je coaching zijn dat je mij erg op mijn gemak stelde,  dat niks raar is en dat die pijn er mag zijn, maar ook zie wat je wel hebt. Jouw manier van werken vind ik fijn, bijna of je bij je vriendin zit en vertellen, maar je bent niet met tijd bezig. ' 
Sonja  

Dat aardige meisjes syndroom  
Dat is waar ik jarenlang last van had. Al had ik het zelf niet door. 

Ja, ik ben oprecht geïnteresseerd in andere mensen 
Ja, ik heb zelden ruzie 
ja, ik ben niet te beroerd om even iets extra’s te doen 
En ja, als je eens een afspraak wilt verschuiven is dat vaak niet zo een probleem.

 
Maar vaak genoeg kwamen mijn eigen plannen in het gedrang.  
Liep ik weer achter de feiten aan. 
Ook kon ik me heel ongemakkelijk voelen bij iemand waarvan ik vond dat die veel beter was dan ik. Klein. Dan wilde ik eigenlijk het liefst weg. 
“Vraag me niets, alsjeblieft. “Ik weet het niet. Ik ben er niet!” 
Ken je dat gevoel? Dat je jezelf het liefst onzichtbaar wilt maken? 

Of als er een verhitte discussie dreigde uit te lopen op een ruzie: Gevaar: Wegwezen! 

Soms, als ik voelde dat iets echt onterecht of oneerlijk was, gewoon écht niet klopte, dan ging mijn hart heel hard bonzen.  Dan voelde ik:
“Nu móet ik er iets van zeggen.” Dan kon ik niet anders.  
Alleen kwam het er dan niet altijd even aardig uit… 

Levensthema 
Wij – maar ook onze ouders en voorouders  — zijn ‘een product’ van onze opvoeding, cultuur en omgeving. Lang heb ik gedacht dat de rode draad in mijn leven 'kennis' was, maar het ging nog een stukje dieper. 
Het levensthema wat ik – onbewust – heb meegekregen is:  Goed zijn - Goed doen  
'Goed je best doen, zodat je het beter krijgt dan wij.'  

• Doen zoals het hoort: ‘wees vriendelijk en hulpvaardig; netjes en beleefd;’ 
• Niemand belasten, dus niks vragen, alleen wanneer je het écht niet zelf kan.  
• Niet zeuren, hard werken en je best doen.  

• ‘Niet doen’, ’Laat dat’ en ‘Hou op’ waren kleine woordjes met gedekte lading  

 

Gevolgen
De gevolgen waren dat ik meer gericht was op de ander dan op mijzelf.
En tegelijkertijd  

• steeds maar op zoek was naar: hoe hoort het; hoe doe ik het goed 
• wat zijn hier de (ongeschreven) regels? 
• altijd mijn best deed om aan verwachtingen te voldoen 

• mezelf wilde bewijzen dat ik ook echt wel goed was; door vriendelijk en hulpvaardig te zijn; hard te werken; verantwoordelijkheid te nemen en dus vooral zo weinig mogelijk hulp te vragen 
• kritisch werd, principieel, met een vingertje kon wijzen, zo van:
  “Dat hoort zo niet” ”Zoiets doe je niet”  
• vooral heel kritisch op mezelf was

Heel vermoeiend kan ik je vertellen.  

Wat het me gebracht heeft 
Ik durf mezelf een sociaal mens te noemen, sociaal betrokken. 
Het heeft gemaakt dat ik makkelijk contact maak en mezelf aan kan passen aan (werk)situaties.  
Ook bijvoorbeeld als vrijwilligster in een hospice lieten de cliënten mij makkelijk toe en ontstonden er mooie ontmoetingen. 

Wat ik niet geleerd heb

Dat is mezelf uit te spreken. Voor mezelf te gaan staan.  
Het voelt een beetje suf om te zeggen, maar ik was, niet altijd maar toch overwegend een 'braaf' meisje.

Daardoor hield ik vaak alles binnen en ging situaties vermijden.  
Als het dan echt te veel was, knalde het er ineens uit.  
Noemden ze me een “kruidje roer me niet”, grillig of ondoorgrondelijk. 
Maar eerlijk, soms begreep ik gewoonweg niet wat er verwacht werd.  

 
De onuitgesproken hoge verwachtingen van mijn moeder — hoe goed bedoeld ook — hebben veel impact gehad. Dat realiseerde ik me pas later.  

Door niet alleen altijd maar ‘ten dienste te staan’ van een ander, maar vooral het altijd goed te moeten doen, raakte ik mezelf kwijt. 
Als me iets gevraagd werd, deed ik dat. Geen probleem.  

Maar wat ik zelf wilde of belangrijk vond? Geen idee.  

Wat doe ik hier eigenlijk 

Op een dag was ik met een collega aan het werk. Ze keek me aan en vroeg me ineens:  
“Aniet, wat denk je nou: Wat doe ik hier eigenlijk?” En ja, dat dacht ik inderdaad.  
Precies dat.  

Ik zag de zin van mijn werk niet meer, de drijfveer was weg, Het gaf me geen voldoening meer.

Doordat het me zo veel energie kost, weet ik ondertussen ook dat het niet is wat ik zou moeten  doen (van wie?) Als iets bij je past, kost het je geen, of in ieder geval niet zo veel, energie als nu het geval was.

Harder dan ik hebben kan  

Toen ik er eenmaal helemaal doorheen zat, letterlijk van het werk weggerend ben en me had ziek gemeld, heb ik aangegeven niemand te willen zien, ook geen contact via mail of telefoon.

De bedrijfsarts constateerde een burn-out. 

Thuis was ik ook al niet echt aanspreekbaar. Ik trok me steeds meer in mezelf terug. Zelfs de radio was teveel en televisie daar werd ik al helemaal gestrest van. Mijn geloof in mezelf was helemaal weg.
Het actiegericht van voor de burn out zette zich om in volkomen passiviteit.

Mijn houvast, mijn werk, wat structuur bood in mijn leven, was weg.

Op een gegeven moment kreeg ik de zin: ”Dit is harder dan ik hebben kan” in mijn hoofd van Bløf.” Ik heb het opgezocht en vele malen achter elkaar gedraaid. Het heeft me geholpen eens flink te huilen. Tranen bleven maar stromen. Dat luchtte wel op.

'Sla de volgende kruising linksaf'

 

Op een gegeven moment moest ik in een dorp zijn, 15 kilometer verderop.
Het water stroomde met bakken uit de hemel. Heel troosteloos.
Doordat ik me in die periode heel slecht kon concentreren maakte ik gebruik van de TomTom. 
Op de terugweg reed ik op een voorrangsweg en naderde een kruising met de in- en uitgaande weg naar het dorp. Je mag daar 30 km./per uur rijden.

Zegt de TomTom op een gegeven moment:       
“Ga bij de volgende kruising linksaf!”
Ik denk: ”Mooi niet! Recht door is langer, maar wel veel makkelijker!” 
Mijn intentie hier was de makkelijkste weg te volgen!
En ook vooral niet teveel hoeven na te denken!

Vreemd genoeg, toen ik eenmaal bij de kruising aan kwam rijden, ging het gas terug en ik zette mijn richtingaanwijzer aan. Heel rustig, zonder nadenken.
Met dat ik stil sta, komt er van rechts een auto aan geracet met een gangetje van, voor mijn gevoel, zeker 80 km/uur, waar hij ten eerste maar 30 km/uur mag rijden en daarnaast niet geheel onbelangrijk de auto’s op de voorrangsweg (mij dus!) voorrang moet verlenen!

Ik zit er bij, kijk ernaar en rij vervolgens rustig door.

Achteraf dacht ik : ”Als ik rechtdoor was gereden had ik nu flink in de kreukels gelegen of er misschien er zelfs wel niet meer geweest!”   

 

Een teken 

Voor mij was dit een teken dat ik op dat moment op een kruising in mijn leven stond en  de beslissing moest nemen om daadwerkelijk linksaf te slaan.
Niet rechtdoor rennen op het werk, als zijnde de makkelijkste weg en er langzaam maar zeker aan onderdoor gaan.

Ik ben linksaf geslagen, heb ontslag genomen en ben uit een diep dal gekropen.
Vroeger dacht ik: ”Dit kan niet, ik wil niet alleen voor mezelf leven! Het voegt niks toe.” 
Nu weet ik wel beter.

 

Alsmaar doorgaan 

Al vrij snel voelde ik : dit alles heeft niet zozeer met werk te maken.  
Wel met aanpassen en gewoon maar doorgaan. Want dat wordt tenslotte van je verwacht. 
En ja, als iedereen tevreden is, wat zeur ik dan!
Ik zat gewoon niet op mijn plek, maar wist ook niet waar ik dan wel "thuis" hoorde. 

Ik heb ontslag genomen en daarmee was het uiteraard niet zomaar klaar. Ik heb een jaar vrij genomen om te herstellen.
Zodoende is ook  'Zie jezelf' ontstaan. 

Burn out

Mensen zeggen vaak: 
“Die burn-out? Dat is het beste wat me is overkomen” 
Nou, geloof er maar niks van. Een burn-out is een naar, zwaar en verdrietig proces. 

Het kost je zomaar jaren van je leven. 

Daarom kan je het maar beter voorkomen. 

• Door je niet langer zonder meer maar aan te passen 
• Door je grenzen te leren kennen  
• Door drempels te herkennen 
• Door je eigen kracht te erkennen en deze in balans te brengen 
• Door los te komen van dat aardige meisje 

En de vrouw te worden

• die wel voor vol wordt aangezien
• die haar stem laat horen
• waar naar geluisterd wordt 
• die serieus wordt genomen 

En vooral: 

• die weet wat zij zelf belangrijk vindt 
• die weet wat zijn nodig heeft 
• die haar keuzes maakt
• die durft op te komen voor haar waarden

Mij is het geluk, maar dat ging niet van de één op de andere dag.
En soms betrap ik mezelf erop, dat ik er toch weer getrapt ben in de valkuil van dat aardige meisje. En dat is oké. Zolang ik me er maar van bewust ben.