en je jouw ruimte gaat innemen

Hai, mijn naam is Anita Bergman. Graag vertel ik je iets meer over 'het aardige meisjes syndroom' en hoe dat past in mijn verhaal. Want ja, een verhaal, dat hebben we allemaal. Vaak zelfs wel meerdere. Lees je mee? 

Soms lijkt het alsof ze het vanzelfsprekend vinden, dat jij toch wel ‘Ja’ zegt op een vraag.
Alsof ze jou niet helemaal serieus nemen.  
En die vanzelfsprekendheid gaat irriteren. Dan is het ineens niet meer jouw keuze.

Het is ook nog eens frustrerend, want kom dan nog maar eens met een andere reactie.  
Dat voelt heel ongemakkelijk. 
Dus blijf je dat aardige meisje. Bescheiden, op de achtergrond. En hou je je mond.  

Maar van binnen? Daar gebeurt van alles. Er zit onrust in je lijf. Je hoofd zit vol met gedachten.
En die stemmetjes? Oei!
Zo aardig als je tegen anderen bent, zo scherp en kritisch ben je naar jezelf.
‘Waarom heb ik nou toch weer Ja’ gezegd? Nou ben ik weer de klos.’
‘Trek je mond nou eens een keer open!’ 
‘Laat maar. Zij weten het toch beter dan ik’
‘Ik ben daar echt niet goed in.’
‘Waarom zouden ze naar mij  luisteren?’

Herkenbaar? Voor mij ook. Het was nooit goed. Zo vermoeiend.

Dat aardige meisjes syndroom 

Dat is waar ik ook jarenlang last van had. Al had ik het zelf niet door. 
Ja, ik ben oprecht geïnteresseerd in andere mensen. 
Ja, ik ben niet te beroerd om even iets extra’s te doen. 
En ja, als je eens een afspraak wilt verschuiven is dat vaak niet zo een probleem. 
Maar vaak genoeg kwamen mijn eigen plannen in het gedrang.  
Liep ik weer achter de feiten aan. Raakte ik gestrest. 

Zo sudderde ik maar door. Het vrat energie. Mijn lontje werd steeds korter. 
Ik werd onaardig, boos, opstandig en verdrietig. Ook gaf ik vooral het werk de schuld.

Lang verhaal kort: Ik kwam ziek thuis te zitten.
De bedrijfsarts constateerde een burn-out. 
Maar al vrij snel voelde ik: dit heeft niet sec met werk te maken.  
Wel met aanpassen en gewoon maar doorgaan, want dat wordt tenslotte van je verwacht. 

Terwijl ik allang voelde dat ik niet op mijn plek zat.
Maar ja, geef dat maar eens toe aan jezelf, want wat dan?

Nee, Ik zat niet op mijn plek, maar wist ook niet waar ik dan wel "thuis" hoorde. 
En wat ik zelf wilde of belangrijk vond? Geen idee.  
Na een donkere periode en getwijfel “waar doe ik goed aan” heb ik de knoop doorgehakt en ontslag genomen. 

Een jaar later is de praktijk ontstaan en de visie  'Zie jezelf', want één ding is mij heel duidelijk geworden:

Als jij jezelf niet ziet, waarom zou een ander je dan wel zien?

En ik? Ik heb mezelf vele jaren niet gezien. Niet alleen door altijd maar ‘ten dienste te staan’ voor anderen, maar vooral ook door het altijd maar goed te willen doen.
En het vervelende was: het was voor mezelf nooit goed genoeg. Het kon altijd nog beter.
En voor mijn gezondheid was het nog minder goed. Zo raakte ik beetje bij beetje mezelf kwijt. 

Burn out

Mensen zeggen vaak: 
“Die burn-out? Dat is het beste wat me is overkomen” 
Nou, geloof er maar niks van. Een burn-out is een naar, zwaar en verdrietig proces. 
Het kost je zomaar jaren van je leven. Daarom kan je het maar beter voorkomen.

Met Zie jezelf wil ik jou aanmoedigen om 'jezelf te zien' en jouw ruimte in te nemen, zonder alsmaar rekening te houden met wat die ander vindt of verwacht van jou, 
zodat jij je weer vrijer, blijer en energiek voelt. 

 Als je mij zou kennen zou je weten dat ik:  

• als een echte Bergman betaamt aan de Alpe d’HuZes heb meegedaan voor KWF - kankerbestrijding
• ‘aan ga’ van stevige - dance -  muziek: met een lekkere beat heb je mij zo ‘in de benen’
• veel wandel met ons dropje Venco