“Jij bent de enige die weet,
wat goed is voor jou!”
Dat geldt ook voor mij, dus nam ik even een time-out.
Wat deze tijd mij dus leerde, was niet wat ik had gehoopt, wel wat ik nodig had, namelijk:
- Dat ik veel te streng ben voor mezelf
- Dat het oké is om eens even niks te doen
- Dat ik veel te veel tegelijk wil doen, dus beter mag plannen
- Dat ik duidelijke kaders voor mezelf mag scheppen
- Maar vooral dat ik door oude patronen toch vatbaar blijf voor burn-out.
Laat ik bij het begin beginnen.
Het was iets waar ik al veel langer naar verlangde.
‘Me time’
Eens even pas op de plaats.
In plaats van het plan om een vervroegde en verlengde vakantie te nemen,
werd het een paar maanden.
Zonder plan. Zonder doel.
Achteraf gezien was dat niet zo handig.
Opluchting. Ruimte.
“Pffff, nu hoef ik even niets.”
Dat was de gedachte toen ik eenmaal het besluit had gedeeld op facebook om even een time-out te nemen. Zolang het alleen in mijn hoofd zat, was het nog niet ‘echt’.
Nu had ik het gedeeld. Nu was het echt!
Kort daarvoor had ik ook al een besluit genomen.
Iets ingrijpender, namelijk om mijn kantoorruimte op te zeggen.
Het kantoor wat ik mezelf jaren geleden gegund had.
De ruimte waar ik zo blij mee was.
Wat bijna een soort tweede huis was geworden.
Leeggeruimd.
Deur achter me dicht.
Ja: Alles verandert, altijd!
Los van de klantafspraken die al in de agenda stonden, ging ik low profile 😊
Daar hoef ik niet zo veel voor te laten.
Het is een soort van mijn natuurlijke Zijn.
Ik kan makkelijk ‘verdwijnen’: uit verbinding
Gek genoeg voelde ik in me er helemaal niet echt prettig bij.
Mijn lijf zat vol onrust.
Gedachten en twijfels gingen alle kanten op.
“Doe ik hier wel goed aan?” en “maar ik heb nog zoveel te doen!”
Eenmaal echt vakantie kon ik die gedachten wel parkeren.
Afleiding genoeg, maar ja aan alle vakanties komt een eind.
Ook aan deze.
Theo ging weer aan het werk.
En ik?
Tja, ik had nog steeds die time-out, want ik had geen eindtijd neergezet.
Dus richtte ik me op het inrichten van een werkplek in huis, want wat uit kantoor kwam, moest er thuis weer in!
Dat was nog een heel uitzoekwerk.
Om te weten wat er in mezelf speelt, schrijf ik.
Ook in deze periode schreef ik veel.
Elke ochtend sowieso 30 minuten non stop.
Ik noem het mijn braindrain.
Door middel van mijn pen mijn hoofd leeg laten lopen.
Schrijven schept overzicht en duidelijkheid.
En als het op papier staat, wordt het zichtbaar en hanteerbaar.
Vragen als:
Wat moet ik allemaal?
Lees: wat ligt er allemaal nog te wachten?
Van wie moet ik dat?
Uitkomst: Vooral van mezelf
Waarom doe ik het dan niet?
Uitkomst:
Sommige dingen boeien me echt niet.
Sommige dingen wil ik graag, maar stel ik uit.
Maar met welke reden dan?
Simpel:
Ik vind mezelf niet goed genoeg.
Wow, dat is een ontdekking!
Ik dacht dat ik daar wel klaar mee was.
Maar nee, juist door deze tijd met mezelf kwamen oude patronen weer naar boven.
Al schrijvende sloop het naar binnen.
Wat ik terug las waren teksten als:
‘Jij maakt toch nooit iets af, dus waarom zou je nog beginnen?;
Waar ben jij eigenlijk mee bezig?
Jij loopt toch altijd achter de feiten aan;
Jij wilt toch elke keer weer wat anders. ‘
Zo onaardig.
De zeer kritische perfectionist.
De stem in mijn hoofd.
Stemmen uit het verleden die naar boven komen via gedachten.
Door onvrede met mijzelf.
Oordelend over mezelf.
En hard ook.
Wow, dit is wat ik nu juist niet nodig heb.
Mijn hoofd zit vol van te veel moeten.
Niet door een ander, maar door mezelf.
Hoge eisen stel ik.
Te hoog en vooral: te veel.
Zo. Dat was een ‘eyeopener’.
Dus omdat ik nu niet aan het werk was, was ik niet goed genoeg meer in mijn ogen.
Wat kunnen wij het onszelf toch moeilijk maken.
Maar door dit inzichtelijk en zwart op wit op papier te zien staan, kan ik het keren.
Stapje voor stapje.
Herken je het?
Ik herkende het uit de tijd toen ik met burn-out klachten thuis zat, jaren geleden.
Ook toen liep ik op mijn tenen.
Wilde alles zo graag goed doen en ineens gaat dan die knop om.
Wil ik niet meer. Kan het ook niet meer. Klaar.
Wilde even geen mensen om me heen.
Uit verbinding. En vooral met mezelf
We hebben mensen nodig om ons mens te voelen.
Om te leren van elkaar.
Wanneer ik alleen blijf, in mijn eigen bubbel, gaan gedachten met me op de loop.
Ga ik me juist slechter voelen.
Ja, ik heb tijd voor mezelf nodig., maar ook mensen om me heen.
En zingeving.
En kaders.
Want zonder kaders, wordt elke ruimte leegte.
En leegte, daar wordt niemand vrolijk van.
Dus ik ga vrolijk verder. Nu wel met kaders.
Duidelijke doelen.
Duidelijke tijdsindeling:
Wanneer doe ik wat zodat niet alles door elkaar loopt.
Sterk vereenvoudigd en niet alles tegelijk.
Zo dat geeft rust 😊
Herken je jezelf in mijn verhaal?
Wil je er eens over sparren?
Mail naar anitabergman@ziejezelf.net
Je bent van harte welkom.
Anita