Toeval bestaat niet

Toeval bestaat niet – en hoe ik besloot te stoppen met mijn baan. 


Vanmorgen las ik een reactie op mijn vrijdag-vraag op facebook:
“Ben jij een lezer? En zo ja, wat lees je nu?”
Eén van de antwoorden was: 
‘De vierde dimensie’ (een aanrader)
Over dat toeval niet bestaat heb ik een mooi voorbeeld. Het voorval speelt tijdens de burn-out die mij toen ‘toe viel’ 😉 in 2009/2010.

Sla de volgende kruising linksaf

Op een gegeven moment moest ik in een dorp zijn, 15 kilometer verderop.
Het water stroomde met bakken uit de hemel. 
Doordat ik me slecht kon concentreren maakte ik gebruik van het navigatiesysteem, de TomTom. 
Op de terugweg rijd ik op een voorrangsweg vlak bij een kruising waar naar rechts de in- en uitgaande weg naar een dorp is en  waar maar 30 km./per uur gereden mag worden.
Zegt de TomTom op een gegeven moment:       

Ga bij de volgende kruising linksaf!”

Ik denk: ”Mooi niet! Recht door is langer, maar wel veel makkelijker!” 
Mijn intentie hier was de makkelijkste weg te volgen!
En vooral niet teveel hoeven na te denken!

Vreemd genoeg, toen ik eenmaal bij de kruising aan kwam rijden, ging het gas terug en ik zet mijn richtingaanwijzer aan. Heel rustig, zonder nadenken.
Met dat ik stil sta, komt er van rechts een auto aan geracet met een gangetje van, voor mijn gevoel, zeker 80 km/uur, waar hij ten eerste maar 30 km/uur mag rijden en daarnaast niet geheel onbelangrijk de auto’s op de voorrangsweg (mij dus!) voorrang moet verlenen!

Ik zit er bij, kijk ernaar en rij vervolgens door met mijn hart in m’n keel!
Dat scheelde echt niks!

 

Als ik rechtdoor was gereden, de makkelijkste weg, had ik nu flink in de kreukels gelegen of er misschien er zelfs wel niet meer geweest.


Nee, dit was geen toeval. Ja het viel mij toe!
Want voor mij was dit een teken dat ik op dat moment op een kruising in mijn leven stond en  de beslissing moest nemen om daadwerkelijk linksaf te slaan.
Niet rechtdoor rennen op het werk - de makkelijkste weg - en er langzaam maar zeker aan onderdoor gaan.

Ik ben linksaf geslagen, heb ontslag genomen en ben uit een diep dal gekropen. 

 

Iets of iemand  in de energie rondom mij heeft mij geholpen deze keuze te maken.
Heeft me laten zien dat ik niet goed bezig was; dat ik zo duidelijk op het verkeerde pad zat; dat ik er aan onderdoor ging; dat het niet was wat bij mij past, of misschien moet ik wel zeggen ‘wat bij mij hoort’.

 

Ik ben nog steeds dankbaar voor de, ik noem het maar, beschermengel op mijn schouder.
En ik ben nog steeds blij dat ik toen die keuze gemaakt heb.

 

Heb jij soms ook het gevoel niet helemaal op het goede pad te lopen? 
Heb je een klankbord nodig?
Je bent van harte welkom.

Anita